O concepto “materiais nucleares” está dentro do máis xenérico “materiais radioactivos”. Trátase, pois, de materiais radioactivos que, ademais dos riscos radiolóxicos, teñen un risco adicional: capacidade de producir unha reacción nuclear en cadea, a partir dunha cantidade determinada de material (criticidade).

No ámbito do transporte aos materiais nucleares adóitase denominalos: “substancias fisionables”, que serían aquelas que terían o risco de producir un proceso de criticidade durante o transporte. Trátase, por exemplo, do óxido de uranio enriquecido, que se utiliza para a fabricación dos elementos combustibles que se usan nas centrais nucleares, deses mesmos elementos combustibles aínda por irradiar e do combustible xa irradiado. Así mesmo, pode haber outros materiais radioactivos que cumpren os criterios de substancia fisionable e que se transportan nalgunha fase do ciclo de combustible nuclear, como o hexafluoruro de uranio enriquecido.

A normativa que se aplica ás substancias fisionables é exactamente a mesma que para o resto de materiais radioactivos, se ben define requisitos adicionais para as súas embalaxes e operacións de transporte dirixidos a diminuír o risco de criticidade.

O transporte das substancias fisionables adoita realizarse fundamentalmente por estrada, ferrocarril e vía marítima, utilizándose esta última para cubrir longas distancias e para o traslado de grandes cantidades de material.

Para obter máis detalle dos requisitos aplicables a todos os materiais radioactivos, debe consultarse o apartado:  Protección Radiolóxica > Transporte de material radiactivo